Deze blogpost is in 2011 geschreven, maar volledigheidshalve opnieuw gepubliceerd.
Vroeger dacht ik altijd dat een kerstkaart een aardigheidje was. Een stukje karton van een paar euro(cent) met een mooie foto, een postzegel en een bondige kerstgroet en bijbehorende nieuwjaarswens. Maar schijn bedriegt, want een kerstkaart is niet zomaar een ansichtkaart. Een kerstkaart maakt of breekt je vriendschap.
Het kerstkaartensysteem – dat ik in dit geval de kerstkaartencyclus noem – werkt volgens het ‘voor-wat-hoort-wat’-principe. Als je een kerstkaart naar iemand stuurt, verwacht je er eentje terug en vice versa. Als dat vervolgens niet gebeurt, zijn de poppen aan het dansen. Want in de eerste weken van januari bekijkt iedereen elkaar met argusogen. Als je de ‘voor-wat-hoort-wat’-regel hebt overtreden, zul je dat gauw genoeg merken.
Voor zover ik heb kunnen zien, is de kerstkaartencyclus op iedereen van toepassing. Sommige mensen zijn daarin doorgeschoten. Die beginnen in november al met het voorbereiden van de grote ‘kaartverschuiving’. Die houden checklists bij waarop precies staat wie er het voorgaand jaar een kaart heeft gestuurd en daarmee potentieel kaartontvanger is. Deze fanatiekelingen eindigen de Kerst dan ook met het bijwerken van dat lijstje. Bij zulk soort mensen is het leuk om hun net voor de Kerst nog snel een kaartje te sturen. Dan breekt de pleuris uit, want dan moet en zal er een kaartje terug gaan. Kosten wat het kost.
Denk nog eens aan deze cyclus als je een kerstkaart gaat versturen. Heeft een kaartje nog een (emotionele) waarde als je een kaartje terug verwacht? Volgens mij niet… Als je echt van iemand houdt, dan stuur je iets van waarde. En als je echt van iemand houdt, hoef je er ook niets voor terug. Want daar gaat het toch nog steeds om? Dat we van elkaar houden? Prettige feestdagen.