Deze blogpost is in 2011 geschreven, maar volledigheidshalve opnieuw gepubliceerd.
Poeh, je zal iemand maar met iets belasten. Daar wordt diegene niet vrolijk van. Tenminste, dat is bij mij altijd de gedachte als ik het woord ‘belasting’ ergens voorbij zie komen. Ik weet niet precies hoe het komt, maar op de een of andere manier heeft het woord een negatieve lading. Belasten, dat woord klinkt uit zichzelf al zwaar, laat staan dat er nog iets bij komt waarmee je iemand belast.
Laatst was er een spoortraject afgesloten. Dat was dan ‘op last van de politie’. Het klinkt daarmee ook gelijk als een soort vingerwijzen van ProRail naar de politie. ‘Ja, het ligt niet aan ons hoor. Het is op last van de politie. Die belasten ons hiermee’. Lekker is dat, dan is gelijk de politie weer de boeman. Zonder belasting zou het zinnetje al een stuk minder negatief kunnen zijn. ‘Op aandringen van de politie’ of ‘Op order van de politie’ klinken zelfs al minder zwaar dan ‘op last van’.
Misschien komt het hele negatieve ook wel gewoon van één bekende Nederlandse instantie. Jawel: de Belastingdienst. De mensen die je constant belasten. Middels je inkomen, maar ook je uitgaven. De Belastingdienst is er altijd om een graantje mee te pikken. En dat moet, anders kan de overheid niet functioneren, maar voor veel mensen heeft het woord belasting daardoor toch een vieze nasmaak. De Belastingdienst klinkt ook heel kolosaal, als iets waar je niet omheen kunt. De Belastingdienst: voor al uw belastingen. Zwaar of licht, wij zijn van alle markten thuis.
Belasten is nooit leuk. Belasten doe je niet voor je lol. En dus is de hamvraag: wie kan ons dan ontlasten? Maar met dat woord komen we al dichter in de buurt van een andere categorie woorden. Belasten of ontlasten, van beide woorden word je niet bepaald vrolijk.