De kans dat je in deze tijden een aanrijding veroorzaakt is klein. Er zijn een stuk minder mensen op de weg en van spekgladde wegen is er tot nu toe niet echt sprake. Dat weerhield mij er vorige week niet van om toch tegen een andere auto te botsen. Een stilstaande nog wel. Ik parkeerde mijn auto nogal nonchalant in en schampte daardoor een auto in het parkeervak ernaast. Zoals een goed burger betaamt, liet ik een briefje achter met excuses en mijn telefoonnummer. Een aantal dagen na het incident had ik zowaar een voicemailbericht: ‘ik heb gelezen dat u ons aangereden heeft’.
Het duurde even voordat dat telefoontje kwam. Heel even dacht ik dat het misschien een verlaten drugsauto was, die tot in het einde der tijde in de parkeergarage zou blijven wegrotten. Maar niets bleek minder waar. Het was de auto van een vriendelijke dame, die me via de voicemail liet weten hoe ik haar kon bereiken. Op mijn briefje stond namelijk dat ik per ongeluk de auto bij het inparkeren had geraakt. Toen ze het bericht achterliet, waarin ze zei dat ik ‘hun aangereden’ had, moest ik stiekem een beetje lachen. Ik vond de woordkeuze namelijk tamelijk grappig. Aangereden? Hoezo, aangereden? Ik heb toch geen persoonlijk letsel veroorzaakt?
Dat zette me aan het denken. Ik heb weliswaar de auto geraakt, maar naar mijn idee kon er geen sprake zijn van een aanrijding. In mijn verbeelding rij je namelijk alleen levende wezens aan. Objecten kun je weliswaar raken, maar aanrijden is van een heel ander kaliber. Bij een aanrijding is er sprake van een mede-verkeersdeelnemer (ook een prachtig woord, zijn we niet allemaal verkeersdeelnemers?) die direct betrokken is. Een deelnemer ondervindt daarbij direct de gevolgen, fysiek of emotioneel. In dat soort gevallen is het natuurlijk altijd wenselijk dat het slachtoffer met de schrik vrij komt en verder geen blijvende schade ondervindt.
Om er zeker van te zijn dat mijn redenatie klopte, heb ik naar het woord gezocht op internet. De website van de politie is de eerste hit, die gelijk spreekt van ‘verkeersongeval of aanrijding’. Typisch dat de aanrijding apart genoemd wordt, omdat dit naar mijn idee slechts een vorm van een verkeersongeval is. Volgens de politie kan er sprake zijn van een ‘eenzijdige aanrijding’ (ook typisch: er is dan toch per definitie sprake van twee zijden, al is het maar een betonpaaltje?). Volgens de politie moet een aanrijding altijd gemeld worden. Snel wegwezen van die website dus, ik ben in overtreding geweest!
Een aanrijding is volgens de Van Dale een synoniem voor botsing. Volgens het verkeersrecht is er sprake van een aanrijding bij een ‘botsing tweeggebracht door een voertuig’. Verdomd! Waarom klinkt het dan zo raar om ‘aanrijding’ te zeggen, als er geen sprake is van slachtoffers? In mijn hoofd klinkt het heel onlogisch om te spreken van een ‘aanrijding van een paaltje’, hoewel ‘tegen een paaltje aanrijden’ juist weer heel natuurlijk klinkt. De website aanrijdinggehad.nl, die juridische ondersteuning levert bij ongelukken, heeft het ook gelijk over ‘letselschade’. Het lijkt erop dat ik niet de enige ben die aanrijdingen in verband brengt met persoonlijk leed.
Toch moet ik hier toegeven aan de experts. Een aanrijding is dus kennelijk een botsing. In feite is er dus sprake van een aanrijding als je met een voertuig in contact komt met een ander object (de weg, het weer en lucht uitgezonderd). Heeft deze aanrijding me toch nog wat opgeleverd! De aanrijding waar ik dit verhaal mee begon is overigens goed afgehandeld. De vriendelijke dame heb ik teruggebeld een aangeboden om de schade te laten vergoeden door mijn verzekering. Dat bleek niet eens nodig. ‘Iedereen rijdt tegen onze auto aan. Hij is al 15 jaar oud en niemand laat een briefje achter. We zijn blij dat u dat wel deed. Er hoeft verder geen schade afgehandeld te worden.’ Mijn dag was weer goed.
Weer mooi spel met woorden.